[25] Walczę

Nie nie, dzisiaj spokojnie. Znaczy niespokojnie, bo przeklinam od rana. Siarczyście, soczyście i naprawdę brzydko. Z przerwami na uśmiech, bo aż taka zła kobieta to nie jestem.
Dzień zaczął się zwyczajnie. Ciężko było zwlec się z wyra. Ale cóż. Telefon za telefonem. Pierwszy pozytywny. Drugi niestety nie. I od niego zaczęło się brzydkomówienie. Dzwoniła Kudłata. Tatuś się przypierniczył i zrobił jej jazdę. Zaczęło się niewinnie, jak zwykle, bo chciała soku, który był młodego. Nawrzeszczał na nią, że jest chamska, ma swoje picie, a on już tyyyyyyyle kasy na nią wydał. Między innymi oczywiście, bo tyrada trwała dobre pół godziny, a Kudłata wyszła z mieszkania, zadzwoniła i rozkleiła się zupełnie. Jak ja chciałam ją przytulić!!!!
Czy ktoś pomoże mi zrozumieć tego człowieka i to co on robi?
Następnym razem dostanie prowiant na wyjazd do niego. Będę chamska i wredna.
Ale potem zadzwonił komornik. Tak się ucieszyłam z tego telefonu, że sobie nie wyobrażacie. Pewnie za tym pójdzie bardzo zły stosunek wrzoda do mnie, ale cóż. Że tak powiem, mam to gdzieś.
A potem już było z górki... W szkole załatwiłam Kudłatej grupę angielską zaawansowaną. Byłam u psiapsiółki na mleku z kawą, bo samej kawy to ja nie lubię. Pośmiałam się. Pogadałam z drugą kumpelą i jutro mam wychodne. Wypisałam siostrzenicę z przychodni, bo siedzi na tej północy nieświadoma, że polskie pielęgniarki ją ścigają, mimo, że jej mama, moja Sis, zgłaszała wyjazd. Pogadałam z mamą.
I pod górkę...Bo wyciągnęłam maszynę do szycia. To moje wyzwanie. Postanowiłam, że BĘDĘ szyć. No i miałam coś do zszycia. Płótno, materiały nieśliskie - rewelacja. Jakbym się z maszyną urodziła..
Ale wzięłam do ręki organzę. Jakby ktoś nie wiedział, to to takie przezroczyste, śliskie, błyszczące...
Muszę to. Bo to całe sedno. Bo ...tak. No i zaczęło się od nowa.....
Klnę, pruję, szyję, klnę, szyję, klnę, rzucam, klnę, piję herbatę, zerkam, klnę....
Ale postanowiłam co następuje:
- nie poddam się
- uszyję
- będzie piękne
- ...piiiiiiiiiiiiii.....

Walczę z maszyną sama, bo moja matka kiedyś powiedziała: i tak nic z tego nie będzie, nie nauczysz się szyć.
Po czym wyszła z pokoju, a ja uszyłam sobie dżinsową torbę. Nie ma rzeczy niemożliwych.
Potem zabroniła mi ruszać maszynę, bo igły szkoda, a ciężkie czasy i nowych nie ma, bo zepsuję, rozreguluję, i pewnie bo nie daj boże nauczę się szyć... To było gdzieś w okolicy ósmej klasy podstawówki.
Jakiś czas temu kupiłam sobie swoją.

Na osłodę wyszperałam kilka utworów zespołu, do którego mam sentyment ogromny. Swego czasu Blackout znałam na pamięć, potem i inne płyty. Kiedy grali na lotnisku w Krakowie - Pobiedniku w 2000 roku, byłam jedną z tych szacunkowych 700-800 tysięcy osób, które przyjechały tam z całej Polski, żeby ich posłuchać i zobaczyć.
Tak naprawdę chciałam sprawdzić, czy drgnie serce, kiedy usłyszę tak bardzo kojarzące mi się z różnymi wydarzeniami utwory.
Drgnęło, z miłości do muzyki i głosu Klausa Meine.

Na dziś:
Scorpions - Rythm of love