[3] Altruizm

Altruizm (fr. altruisme, od łacińskiego rdzenia alter – inny, drugi) – zachowanie polegające na działaniu na korzyść innych. Według J. Poleszczuka polega ono na dobrowolnym ponoszeniu pewnych kosztów przez jednostkę na rzecz innej jednostki lub grupy, przeciwstawne zachowaniu egoistycznemu^[1].

Za matką wikipedią.
Jestem cholerną altruistką. Zawsze byłam. Od kiedy pamiętam pompowano we świadomość, że ja się nie liczę. Że trzeba dla innych. Że wszyscy są ważni, a ja nie. Że trzeba oddać, bo innym się należy. Że nie należy, nie wolno!!! wymagać, chcieć, prosić, mieć swoich marzeń. Trzeba spełniać zachcianki innych.
Przekułam to na pomaganie, dawanie, wyłączyłam swój żal i byłam dla innych. Daję dalej, sprawia mi to przyjemność. Ale też sprowadza na mnie ogromne kłopoty. Uczę się brać. Najpierw od siebie. Uczę się, że mogę być zmęczona, że mogę nie chcieć, że mogę potrzebować. Biorę od innych, aczkolwiek ciągle z uczuciem zażenowania i z obrazami w głowie. Jeszcze pokutuje we mnie całe moje poprzednie życie.
Czytam dalej. Listy będą tu przewodnim motywem. Na nich uczę się teraz mnie. Dopiero teraz rozumiem i chcę je przeanalizować, żeby wiedzieć gdzie zrobiłam błąd. 
Czy aż tak pragnęłam miłości, nie znając tego uczucia, że oddałam całą siebie? Czy za 'kocham cię' sprzedałam duszę? Czy za 'chcę być tylko z tobą' gotowa byłam umrzeć dla świata?
Byłam. Zrobiłam to. Bezwzględnie pokochałam całą sobą. I nie będę zrzucać winy na nikogo. On wysyłał sygnały, pisał, ale ja nie umiałam zrozumieć. Bo i jak, bez doświadczenia, bez wiedzy, jak rozpoznać zagrożenie, kiedy 'kocham cię' wystarczy za cały świat.
A teraz, mimo, że posypią się na mnie gromy, być może z jasnego nieba też trzaśnie, napiszę coś, co bulwersuje również mnie od wczoraj, a o czym myślałam i śniłam nawet.
Widzę biednego, zagubionego człowieka. Który nie wie dlaczego stało się to, co się stało. Którego spotkało to, czego ja tak bardzo bałam się przez 21 lat. Który został sam. I jeśli prawdą jest to, co pisał lata temu, stracił największy skarb swojego życia.
Chciałabym nie mieć w nim wroga. Chciałabym wyprostować jego ścieżki. Chciałabym mu pomóc. Wyjaśnić. Porozmawiać jak 21 lat temu. O wszystkim. O tym co boli. Pokazać co zrobił. Wytłumaczyć. Pozwolić, by istniał obok. 
Wiem, że to nierealne. Wiem, że w swoim zadufaniu, nie będzie w stanie zrozumieć. Jego ego jest przerośnięte i wybujałe. I nie ma miejsca na spojrzenie na wszystko czyimiś oczami. Nie ma miejsca na rozmowę. Rozmowę zastąpiły domysły i oskarżenia. Ja tego już nie chcę. 
Muzyka ilustruje moje życie. Jest ze mną od zawsze. Od kiedy pamiętam. 
Jest mi potrzebna jak powietrze. Wyraża moje uczucia, a czasem rani. Ale zawsze oczyszcza. Zawsze daje energię i zmusza do myślenia. Kojarzy mi się z momentami mojego życia. Zamiast dat, wstawiam często utwory - jak kamienie milowe. Ten również jest takim kamieniem. Znaczącym dla mnie. 

Scorpions - Still loving you