[26] Ciało i dusza

Dzisiaj popchnę kijem temat, który od dawna mnie gniecie.
W ogóle to skaczę po Waszych blogach i jestem jak dziecko w sklepie z zabawkami. To chcę, tamto! To też, o tym napiszę!
A że nic nie jest dziełem przypadku, tylko tak musi być, przeczytałam u Tygrysa post pod tytułem: "Kult ciała".
Najpierw jaka jest moja postawa.
Chcę być lżejsza i szczuplejsza, więc ćwiczę, zmieniłam kilka rzeczy w swojej diecie (tu nadmienię, że dieta to ogólnie sposób odżywiania, a nie ograniczenia na dwa tygodnie, po których mam wyglądać jak gwiazda) i uczę się systematyczności. Kiedyś, nie tak dawno, zadziałało, więc zadziała i teraz. Cierpliwość przede wszystkim, wiem, że to potrwa. Wygląd? No cóż. Mam garbiątko na nosie, bo dostałam śnieżką ze specjalną przesyłką, od jakiegoś palanta z innej szkoły, i kto wie, czy nie był to wrzód! Prezentem był kamień. Lubię swojego garba i nawet gdybym miała fortunę, nie zmieniłabym go.
Osiwiałam, ale kto by nie osiwiał! Farbuję włosy, bo lubię, na czarno, a jakże, ale od jakiegoś czasu zastanawiam się po co.
Mam celulit, ale kto go nie ma z taką wagą! Tylko, co z tego? Celulitu nie mam na mózgu, ale na innych częściach ciała, więc mi nie przeszkadza w myśleniu.
Ubieram się na sportowo, wygodnie, nie znoszę wbijania się w ciuchy, które mi nie odpowiadają (post Devy o gestach i kompatybilności charakteru z ubiorem), dlatego nie zobaczycie mnie w garsonce i na obcasach. O rajstopach nie wspomnę nawet.
A teraz do rzeczy.
Obserwując swego czasu w komunikacji miejskiej i w mieście ludzi, zastanawiałam się jacy są.
Obserwowałam w szczególności starsze osoby, które hurtowo wsypywały się i wysypywały w okolicach targowisk. I niestety, najczęściej panie były ubrane na szaro/czarno/ciemno, bez żadnego polotu, tak, jakby nie wypadało. Zwykła spódnica, bez fasonu,  bluzka, kurtka, czapka, płaszcz i buty. Szara masa. Do tego bardzo nieżyczliwa twarz. Burczenie. I pretensje do świata o wszystko. To uogólnienie, ale to była przewaga.
I nagle, któregoś dnia, zobaczyłam zjawisko.
Pani około 70-80 lat. W kurtce w kratę, Jasne kolory, odcienie brązów, biel i czerń. Do tego świetny, czerwony kapelusz, czerwone rękawiczki i jasny parasol. Spodnie brązowe, buty zwyczajne, wszystko dobrane do siebie, ale nie żeby jakieś markowe.
I ten szeroki, jasny, promieniujący na pół tramwaju uśmiech.
Pani miała zmarszczki. Była chuda i lekko przygarbiona. Musiałam mocno się przyjrzeć i patrzeć inaczej na nią, żeby to zauważyć.  Ale weszła do tramwaju i świat się zatrzymał. Do dzisiaj widzę, jak pani uśmiecha się do wszystkich, jak siada, przekłada parasol. A deszcz za oknem znika.
Postanowiłam sobie, że nigdy w życiu nie sprzeciwię się swojemu wizerunkowi. Bo kiedy ja będę ze sobą szczęśliwa, to i innym się udzieli.
Często słyszę od koleżanek Kudłatej: ale masz fajną mamę, ale ci zazdroszczę i dostaję od nich pozdrowienia. Kiedyś Kudłata była zbuntowana na to, ale dzisiaj już docenia. I chwali się mną.
Nie będę nigdy dążyła do wizerunku jaki leje się na nas z tv, gazet, artykułów w necie. Nie, bo jestem sobą. Urodziłam się taka, i taka umrę. A to jak mnie zapamiętają zależy tylko od stanu mojego ducha.
W książce o Kopciuszku, Jeremiego Przybory, którą czytam młodemu co jakiś czas, jest zdanie, które jak nic pasuje do tematu: "Były to brzydkie dziewczyny. Mogłyby być ładne, gdyby nie złe serca i paskudne charaktery. Zło wypełzło z ich serc na buzie. Nadało nosom kształt kartofli, zmniejszyło oczy i uczyniło ich spojrzenie złośliwym, a usta wykrzywiło w grymas nienawiści."
Oby nigdy nie dane mi było stać się Paskudą. Z serca i duszy.

Na dziś:
Lenny Kravitz - I belong to you