[110] Klucz

Po raz kolejny przekonałam się, że należy wiedzieć dużo. Ponad przeciętnie. Wiedza chroni tyłek. Wiedza daje nowe możliwości. Trzeba też mieć znajomości, mam na myśli znajomych, co też wiedzą, podpowiedzą, mają wgląda z drugiej strony.
Nigdy nie lubiłam protekcjonizmu, załatwiania po znajomości. Tak się składa, że zawsze załatwiam normalnie. Ale to normalnie bez dodatkowej wiedzy nie zawsze wychodzi.
Pisałam już, że latam po urzędach. I owszem, podpowiedziano mi, że mam sobie załatwić zasiłek rodzinny. Poleciałam jak na skrzydłach, bo ta zawrotna kwota 106 zł na dziecko piechotą nie chodzi. Ale odbiłam się od pani w okienku, ponieważ, uwaga, ciągle mam męża i jego dochody też się liczą. I mam załatwić jego dochody, albo czekać na rozwód. Koniec kropka. Nie ważne, że moja sytuacja jest jaka jest, że nie mieszkam z nim od 1,5 roku, stanowimy rodzinę i tyle. Pani zapomniała jednak chyba doczytać w ustawie, że nie chodzi o papierek, a o faktyczną rodzinę, związek formalny lub nieformalny, prowadzący wspólne gospodarstwo domowe. 
Mam koleżankę, urzędasa, jak się obie śmiejemy, zupełnie gdzie indziej i w innym dziale urzędu w innym mieście. Wyszukała mi tę ustawę, znalazła odpowiednie punkty i powiedziała: doopa w troki i zaiwaniaj załatwiać. A pani w okienku powiedz, żeby się douczyła.
Tak więc jutro idę. Walczyć.
Z drugiej strony zastanawia mnie jedno. Ja wiem, że naiwnością swoją sięgam Everestu. Dlaczego urzędnicy nie informują o możliwościach, o tym co się w danej sytuacji należy, o co można się starać. Ja wiem, że są naciągacze, którzy podjeżdżają po zasiłki mecedesami, albo innymi terenówkami. Wiem, że część z tych, co dostają zasiłek przechleje go pierwszego dnia. Ale ja nie jestem w żadnym z tych worków, ani nie mam merca, ani nie piję.
Dlaczego nie słyszymy z ust urzędników tak prostych rzeczy, które ułatwią życie wszystkim na około. Zrozumiałabym, gdyby to z własnej kieszeni musieli płacić te zasiłki. Albo mieli naprawdę utrudniony podział, ograniczony budżetem. Ale nie mają.
To nie jest żal. To zdziwienie.
Zresztą, każdemu, kto powie, że jestem darmozjadem, który czegoś od państwa żąda, bo mu się należy, zaśmieję się w twarz i powiem, że dopóki dawałam radę, nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby o jakieś zasiłki się starać. Ale jest jak jest.
***

Z innej beczki. Siedzimy sobie z Młodym, ja coś robię, znaczy grzebię w hendmejdzie, on też. Używa moich (!!!)* różnych rzeczy. Dorwał szablon z elipsami i rysuje. Narysował coś, co wyglądało jak Homer z Simpsonów. Więc mówię do niego: O, Homer. Nastąpiła po tym cała wymiana informacji, kto, co jak, nie znam, nie wiem, wiesz, masz koszulkę i temu podobne.
Podpisał obrazek: HOMER.
Po ciszy trwającej trzy sekundy odzywa się w te słowa:
- Jak przetłumaczymy Homer na polski to będzie Domer.
Sekundowa konsternacja i załapanie, a potem wybuch śmiechu. Nieźle to sobie spryciarz wymyślił.
***
Oraz ponieważ nieuchronnie zbliża się 20002, proponuję poćwiczyć zrzuty z ekranu, dopytać się i doszkolić. Chyba, że ktoś nie chce wygrać, to nie zmuszam.
***
* strasznie nie lubię, kiedy ktoś używa MOICH ołówków, MOICH linijek, MOICH długopisów, kredek, papierów, tektur, kleju, wszystkich tych bajerów, tylko MOICH MOICH MOICH!!!!

Na dziś:
Queen - Show Must Go On
Jakiego bym  utworu nie tknęła, niesie ze sobą wspomnienia, uczucia i uśmiech.