[100] Uszka wyszły!

Czyli się skończyły. Strasznie mi przykro z tego powodu. Bo jestem ogromną wielbicielką uszek z barszczem. Mogłoby nie być nic innego do jedzenia na święta.
Ale właśnie zapas grzybów drastycznie mi zmalał. Zostało trochę, na sosy, więc szaleć nie będę. A kiedyś był taki rok, że uszek było jak pierników, trzy razy dorabiałam. Bo i grzybów miałam pół szafki. Mogłam sobie pozwolić.
Barszcz też wyszedł mi znakomity. Nie chwaląc się.
I jak to jest, normalnie je się mało. Ja tu też racjonalnie przygotowałam niewiele jedzenia. Nie lubię wyrzucać. Ale wracając do ilości, jem mało. A tu człowiek zje, a za chwilę znów coś by zjadł. Nosz, przecież żołądek nie rozciągnął mi się nagle tak, że jest wielkości wora na prezenty!
A propos prezentów.
Kudłata, wiadomo, zamówiła sobie płytę. Młody zamówił zestaw lego, ale taki, że normalnie Mikołaj musiałby dodatkowe sanie prowadzić w zaprzęgu.
Ale nic. Młody dorwał swój prezent, oczywiście lego. Dostaje je w różnych kombinacjach i konfiguracjach na każdą okazję. Bo ma dzieciak wyobraźnię i zwykle jego budowle nie przypominają nijak tych z instrukcji.
Ale, wracając do tematu, Młody rozpakowuje swój prezent.
Nagle słyszę krzyk.
- Mamo!!!!! Mikołaj przyniósł mi lego!!!!!! To taki zestaw o jakim ZAWSZE MARZYŁEM!!!!!!!
Zaczął skakać po pokoju, ściskać pudełko. W pewnym momencie cisza, patrzę, a broda mu się trzęsie, głowa opuszczona. Podchodzę i pytam co się stało.
- Płaczesz?
Kiwnięcie głową.
- Mamo, ja płaczę ze wzruszenia, bo nigdy nie dostałem wspanialszego prezentu...
Popłakałam się i ja,

***
Siedzę sama. Dzieciaki pojechały. Trochę się wkurzyłam. Nie rozumiem tego człowieka, ale cóż, tak widocznie już musi być. Pokój z nim!
A ponieważ siedzę sama, zabrałam się za moją działalność własnoręczną. Nie nie, lakiery i farby schowane, na razie się za nie nie biorę. Wzięłam się za insze rzeczy. Ale niestety, zepsuła mi się maszyna. Nie to samo co Zośce w jej maszynie i czego nie dała mi naprawić, ale coś innego, niewiadomego, otóż plątała mi się nić na bębenku. Możecie sobie wyobrazić furię ze śrubokrętem, nożyczkami i bociankami (takie kombinerki z długimi szczękami :)). To byłam ja. Klęłam pod nosem, na głos nie wypada. Zrobiłam dwa podejścia do ustrojstwa. W końcu naprawiłam. Jeszcze ją za chwilę podreguluję, ale musiałam ochłonąć i wykończyć te uszka.
I tak sobie puszczam ulubioną muzykę. Jakby kto przyłożył ucho do drzwi, to nie uświadczyłby grzecznych chorałów anielskich.

Na dziś:
Nickelback - Lullaby