[184] Porządki

Koniec samowolki. Zdrowy rozsądek dobry jest, ale czasem przesadza. Wtyka nos w nie swoje sprawy i rządzi się tam, gdzie na żywioł trza iść. Czasem łatwiej mi sercem niż rozumem ogarniać świat. Może i nie wychodzę na tym za dobrze, ale przynajmniej mam co wspominać. Jak znajdować plusy, to we wszystkim.
Czasem życie kopnie w dupę. Czasem przytuli i pogłaszcze. Zawsze jest jakoś.
O to 'jakoś' walczę od jakiegoś czasu. O to, by 'jakoś' było lepsze.
Najpierw zawalczyłam o siebie. O tą schowaną gdzieś za wygładzony obrazek prawdziwą mnie. Trochę rogatą, trochę przeciwko ładowi i składowi, trochę za grzeczną, ciągle roześmianą, ciągle z nadzieją, ciągle mnie. Kobietę, która miała hasło: no problem! Taka zawsze byłam. I jestem. Czasem ze zdumieniem odkrywam w rozmowie ze znajomymi "z tamtych lat", jak byłam postrzegana. Wyraziście. A mnie wydawało się, że mdło i nijako i że za mało awangardowo, albo raczej za mało alternatywnie.
W tym wszystkim, w każdym moim kroku, wyborze, do pewnego czasu towarzyszył mi zdrowy rozsądek. Tyle, że kiedyś się zmęczył. I pozwolił na jeden zasadniczy błąd. Który efektem domina zawalił cały misternie budowany plan. I świat.
Wiecie jak trudno jest przebić się znów na powierzchnię? Odzyskać siebie po latach? Odkopać pamiątki, skrzętnie ukrywane po kątach pamięci? Dać rozwinąć się skrzydłom, które kiedyś ktoś upierniczył, bo były za kolorowe? Jak trudno się dopasować do rzeczywistości. Ale dzisiaj wiem, że to rzeczywistość trzeba dopasować do mnie.
Chciałoby się nadrobić stracony czas i dokończyć, co nieskończone. Albo kontynuować. Ale nie da się.
Bo, klasyką pojadę, już nie ma dzikich plaż...Czas mija i nie wraca. Nie czeka. Nie daje drugiej szansy. Nie pozwala naprawiać, ulepszać, ani zmieniać.
A ja się z czasem kumpluję. Negocjuję warunki. Stawiam je.
W końcu zaczynam żyć. Po swojemu. Według własnego planu i zamysłu.
Mam wypisane w punktach, na kartce, co chcę osiągnąć, czego się nauczyć, co zrobić. Swoje marzenia rozkładam na czynniki pierwsze. I będę je pomalutku realizować. Już to robię. Ale teraz, z różnych przyczyn, mam ochotę rzucić się w wir działania. Złapać kilka spraw za ogon i poprowadzić je do do końca. Bez rozdrabniania i rozmyślania. Bez analizowania i brnięcia w temat. Zająć głowę tylko pracą. Tym co lubię.
A potem odhaczyć na liście.
A może nie warto?
Może lepiej nie walczyć?
Może dalej przyjmować baty od życia i ludzi?
I uśmiechać się głupkowato, bo cóż mi pozostało...


Na dziś:
Bon Jovi - What About Now?
Tekst z przesłaniem...
Szkoda, że nie mogę pojechać na ich koncert.