[179] Zaczęło się!

Mówi się, i to prawda, wypowiedz na głos życzenie, a wszechświat je spełni. I to działa.
Ona se tak te życzenia wypowiada i rzuca w przestrzeń. Prawie że efekt jest taki, że cuda zdarzają się od razu, a na niemożliwe trzeba poczekać. Jest kilka cudów, które już się zadziały, albo lada moment będą. Ale zdarzyła się też rzecz niemożliwa. Wczoraj.
Siedziała sobie wczoraj, dziubała te swoje rzeczy, dla odmiany wycinała kółeczka. Wyobraźcie sobie te wszystkie materiały w krateczki, kropeczki, paseczki, i nożyczki, szablon z kółkiem, ołóweczek 3B (bo 8B ktoś jej podwędził) i tak siedziała i rysowała, potem wycinała na przemian z szydełkowaniem. W międzyczasie, nie wiem jak to robi, pogadała na gg z taką jedną, i z drugą, i z trzecią, aż nagle okazało się, że spełniło się życzenie.
Telefon do Kudłatej z pytaniem czy ją przenocuje. Zapaliła się lampeczka. Przenocować, nieletnią w konflikcie z matką...Decyzję podjęła szybką. Niech przyjdzie. Pogadamy.
Czasu trochę było, sytuację zna, aczkolwiek dziewczę notorycznie kłamie i nie wiadomo, która wersja jest prawdziwa. Znaczy Kudłata nauczyła się wyciągać wnioski. Oraz rozegrała kluczową rolę we wczorajszym wydarzeniu.
Tu trzeba zaznaczyć, że moja podopieczna zrobiła myk, zabezpieczając tyły. Otóż zadzwoniła do matki tejże dziołchy, informując o sytuacji i zadając pytanie, czy zgodzi się na nocowanie. Po przewidywanym nie, powiedziała, że da jej w takim razie znak, kiedy sobie porozmawia z dziewczęciem.
Trzeba też zaznaczyć, że rzekomo matka wywaliła dziecko z domu, po czym wydzwaniała po wszystkich znajomych, łącznie z Kudłatą w poszukiwaniu córki, która wszystkich oszukała.
A ta siedziała nad kółeczkami i zastanawiała się w co się pakuje, bo zupełnie nie ma pojęcia co może podziałać na słuchaczkę monologu, gdyż nie przewidywała dialogu, co zresztą sprawdziło się co do kropki. Dziewczę oględnie wyjaśniło, że chodzi o dreda, którego Kudłata jej zrobiła, a matka obcięła, gdyż jako rasowy metal nie znosi takich rzeczy. Oczywiście dno, muł i bąbelki były w sferze udawania, że ich nie ma.
Ale zanim dziewczyna przyszła, ta se ułożyła w głowie z pięć pomysłów. A zaczęła od klasycznego: co się dzieje?
Przyszła po kilkunastu minutach niecierpliwa matka. Najpierw zdawało się, że za wcześnie. Ale szybko wyszło, że terapii potrzebują obie. Potrzebują usłyszeć od kogoś parę rzeczy. Matka patrzyła ze zdziwieniem na siedzącą w dresach kobiecinę (że niby moją podopieczną), a Kudłata zapodała herbatę.
Wyszły grubo po 1 w nocy. Na koniec widziała z jakim wielkim uśmiechem córka wyściskała się z matką, w klasycznym zbiorowym niedźwiadku. To był moment, ale mam nadzieję, że ziarenko się przyjmie. Ze coś z tego zostanie.
A Kudłata zaskoczyła mnie potężnie. Kiedy Koleżanka na pytania matki odpowiadała z pretensją i aroganckim wzruszeniem ramion, Kudłata mówiła: jeszcze rok temu ja też tak robiłam. A zobacz jak jest dzisiaj. I opowiedziała jej, jak wyglądały awantury, że pakowała się i chciała się wynosić, że miała w nosie to co matka mówi, że tak samo olewała i się buntowała. Ale że dotarło do niej, że więcej zyska na szczerości, prawdzie i wysłuchaniu. I że dzisiaj rozmawiamy, dyskutujemy, każda przedstawia swoje argumenty i jest porozumienie. Owszem, są i burze, ale tak krótkie jak te czerwcowe. Mijają szybciej niż się wydaje i można sobie spojrzeć w twarz, bez długotrwałego focha.
Matka Kudłatej siedziała oniemiała chwilami. Dumna i blada. Że coś w końcu wypracowała. I to jest właśnie ta niemożliwa rzecz.

Na dziś:
Marek Jackowski - Oprócz błękitnego nieba
W hołdzie wielkiemu człowiekowi. Masz już błękit nieba na własność...