[156] Nudny tekst o dzieciach

Tak jak z odchudzaniem i ogródkami, tak wyroiło postów o dzieciach i konsekwencjach wychowywania.
Idę z prądem, czasem dla odpoczynku daję się ponieść.
Dzieci są różne. Jedne mają nadmiar energii, inne wręcz odwrotnie. Jedne są ułożone i grzeczne, inne mają milion pomysłów na godzinę i buzie im się nie zamykają.
Definicja dziecka niegrzecznego? Nie wiem. Z góry ostrzegam. Czy jest nim takie, które lata, krzyczy i zwyczajnie wytraca energię? Nie wiem. Czy takie, które zanurzone we własnym świecie nie zwraca uwagi na polecenia rodziców? Nie wiem. Czy takie, które ma w nosie rodzicielskie upominanie? Tego też nie wiem. Dla mnie niegrzeczne jest takie, którego nikt nie uczy, jak powinno się zachować. Co wolno, a czego nie.
Według mnie to wina rodziców.
Dziecko jest człowiekiem i jak do człowieka należy się odnosić. Nie jak do naszej własności. Musi znać konsekwencje i ponosić kary. I bynajmniej nie mówię o laniu. Choć czasem, wierzcie mi, moja bezsilność sięga zenitu i mam ochotę pierdyknąć w przemądrzały łeb. Tyle, że przemądrzały jest przez mnie. Było gówniarza uczyć? To teraz mam.
Ale nie jest niegrzeczny. Czasem zamarudzi przy ubieraniu i jak mnie szlag trafia to wrzasnę. Czasem ma długie ruchy, a tu trzeba lecieć, to też muszę pogonić. Czasem strzeli focha, że tak szybko po niego przyszłam. Ale nie robi mi scen w sklepie, że coś chce. Nigdy w życiu nie miałam problemu z wytłumaczeniem dlaczego mu nie kupię tego czy tamtego. Zawsze się pilnuje i zadaje milion pytań.
Młody miał w przedszkolu kumpla. Trzymali się razem: Młody ułożony, słuchający, grzeczny i poważny, kumpel - problemy z wymową, bardzo poważne, a ponieważ nikt go nie rozumiał, wściekał się i lał inne dzieci, nie słuchał pani i każda sytuacja była dla niego stresowa. Ale Młody z nim rozmawiał. Rozumiał jego półsłowa, dźwięki jakie wydawał, bronił. Kiedyś na podwórku kupiłam im lody. Patrzę, kumpel papierek sru na ziemię, butelkę po piciu tak samo. Zawołałam chłopięta i mówię: pamiętacie zajęcia o ochronie środowiska? I potoczyła się opowieść. Bez wskazywania: TY RZUCIŁEŚ MASZ PODNIEŚĆ. Chłopaki na zmianę mówili co pamiętają. I w końcu kumpel wstał, podniósł butelkę, papierek, i jeszcze dodatkowe inne i wrzucił do kosza.  Może miałam więcej cierpliwości i czasu. Może mi się chciało. Ale tak to działa. Nakazy, zakazy i inne sposoby represji, owszem, zadziałają. Chwilowo. Ale można to zrobić inaczej. U tego kumpla miałam posłuch, jak mówiłam, że ma iść, bo mama go woła (na mamę nie reagował) to szedł.
Dlatego nie oburzają mnie dzieciaki jak z Surowych rodziców. Bo to nie ich wina. Pod ścianą ustawiłabym rodziców. Którzy potem piszą w listach, że kochają te dzieci, że chcą, żeby było dobrze. Dlaczego dopiero wtedy? I nie przekonuje mnie wymówka, że nie ma czasu, wszyscy zarobieni, gonitwa za pracą, pieniądzem i przecież wszystko dla tych dzieciaków. Czy naprawdę wszystko? Czy ktoś zapytał czego tak naprawdę te dzieciaki chcą? Oglądałam kilka z tych odcinków, kiedyś tam. I zawsze, ale to zawsze widać było, że oni potrzebują ciepła, miłości, rozmowy o ich problemach, dyskusji jak równy z równym.
Może ten program powinien nazywać się Surowe dzieci? Bo to one są sędziami dla własnych rodziców.

Na dziś:
Turbo - Dorosłe dzieci