[147] Rocznice

Nie wiem, czy jest powód do świętowania. Ale chyba jest, skoro chodzę po tym świecie.
Mam dwie rocznice. Piszę o nich kilka dni wcześniej.
Pierwsza rocznica to ósma rocznica dachowania. Nic mi się nie stało. Wylądowałam na dachu, w miejscu, gdzie zginęło sporo ludzi. Skończyło się kasacją samochodu i drobnym mandatem. Nikt nie uczestniczył w wypadku, oprócz mnie. I Kudłatej, która zawisła na pasach i była wkurzona.
Druga rocznica to szósta rocznica kolejnego wypadku. W tym uczestniczyłam sama. A właściwie nie sama. Z tym, że sprawca uciekł. Tym razem rozwaliłam dwa inne samochody, oprócz mojego, który poszedł również do kasacji, mimo, że dałoby się go naprawić. W tym wypadku mogłam również zejść z tego świata, ale nic mi się nie stało, wysiadłam z samochodu i nikt się mną nie zainteresował. Lekarz pogotowia spytał mnie tylko z odległości kilku metrów: i pani sobie tak chodzi? Strzeliła focha (bo to pani była) i karetka odjechała. Wypadek był akurat w miejscu, gdzie kamery monitoringu nie sięgają, więc nie można było znaleźć gnoja, przez którego straciłam ukochane auto. Miło rozmawiało się z rzecznikiem policji, którego często widać w telewizji. A pierwszy policjant, który dojechał na miejsce dodawał mi otuchy i był bardzo miły.
W pierwszym wypadku to były sekundy. W drugim też, ale widziałam w zwolnionym tempie jak wybucha mi poduszka, jak tłuką się szyby w fordzie, któremu przejechałam po boku. Zupełnie jak w filmie. Nie widziałam żadnych szczegółów swego życia, więc to nie był ten moment.
A mimo to uważam, że jeżdżę bezpiecznie i jestem dobrym kierowcą. Uwielbiam jeździć. Uwielbiam pokonywać kilometry, słuchając ulubionej muzyki. Uwielbiam to. Marzy mi się podróż Route 66.
Jakim jestem kierowcą? Czasem klnę i wyzywam. Czasem uśmiecham się pobłażliwie, kiedy widzę za kierownicą macho, który zostaje w tyle. Lubię się ścigać, ale nie szaleję. Lubię parkować w mieście. Pamiętam jak pojechałam z Kudłatą na koncert. Byłam w 8 miesiącu ciąży. Przy miejscu, na którym zaparkowałam stało czterech facetów. Kiedy zobaczyli, że będę parkować tyłem, zaczęli się śmiać. Wjechałam na raz. Kiedy wysiadłam, miny mieli bezcenne. Wytelepałam się z tym brzuchem, zerknęłam na przód i na tył. Z każdej strony miałam może po 10 centymetrów do samochodów. Do dziś zachodzę w głowę jak mi się to udało. Dla jasności dodam, że schowałam się idealnie na równi z tamtymi autami. Usłyszałam tylko fiufiu.
W samochodzie zwykle mam lekki nieporządek. Nie lubię zapachów samochodowych, ale jest jedna świetna linia, którą toleruję.
Samochód daje mi wolność. Uwielbiam wsiąść i jechać. Żeby przemyśleć. Żeby odpocząć. Rozluźnić się. Nie ma dla mnie kiepskiej trasy. Nie ma dla mnie problemu.
Jeszcze będę miała samochód. To nie ulega wątpliwości.

Na dziś:
Northern Kings - I should be so lucky
Ta wersja słodkiego jak miód przeboju powaliła mnie na kolana. Zespół fiński, nagrał dwie płyty z coverami przebojów.