[60] Irokez, jeż i cała reszta.

Bo tak.
Stanęłam przed dylematem. To znaczy najpierw pomyślałam sobie, chwilami nawet na głos i w towarzystwie, że z chęcią oddałabym się w ręce jakiegoś zdolnego fryzjera, bądź zdolnej fryzjerki. Potem zaczęłam myśleć o tym cicho. W międzyczasie tak zwanym, znaczy dzisiaj, Kudłata też zaczęła na głos przemawiać za pójściem w rzeczone miejsce.
I teraz tak. Mam włosy takie do trochę niżej brody. Były tak fajnie ścięte, że jakoś jeszcze wyglądają. Ale jakoś mnie ten sznyt już nie rajcuje.
Mam takie głupie one, że nie trzyma się ich nic. Znaczy chciałam powiedzieć, że nie dla mnie lakiery do włosów i żele. Po pierwsze primo - nie umiem sobie sama ułożyć nic na głowie. Chyba, że będzie to czapka.
Po drugie primo - brak mi cierpliwości. Po trzecie primo - szkoda mi czasu. Po czwarte primo - gwoli wyjaśnienia lakierów i żelów - zobrazuję to następującym obrazkiem: na jednym sylwestrze, w stylu lata 60 (nie pytajcie dlaczego w takim stylu, ani jaki to styl, w każdym razie miałam na sobie białą koszulę dziadka i krawat ojca, oraz moje ukochane zielone portki) (a, i było to dokładnie 23 lata temu, znaczy w sylwestra będzie, więc sobie wykalkulujcie, że byłam jeszcze wtedy do rana szczęśliwa nad wyraz, potem zbiegi okoliczności i zrządzenia losu, najpierw w okolicy 1 w nocy, a później tak gdzieś koło 7 rano poczęły splatać me ścieżki ze ścieżkami  wrzoda..) wymyśliłam sobie, że będę mieć fryz na Roberta Smitha.
Koleżanka, która mnie chyba nie lubiła, ponieważ jej chłopak lubił mnie bardzo, za bardzo, zabrała się za robienie mi tapira. Z pewną dozą jadu i satysfakcji chwyciła grzebień, butelkę lakieru fest (był w takiej szklanej butelce z atomizerem, bodajże z fioletową naklejką) i poczęła robić coś, co miało spowodować, że 2 stycznia pójdę do fryzjera w celu zmiany imidżu na Shinead. Otóż rozczarowanie, jakie przyszło po godzinie szarpania przeszło moje najśmielsze oczekiwania. A raczej zmyło moje oczekiwania i rozczarowało mnie bardzo. Mam nawet dokumentację fotograficzną tej porażki. Po czym koleżanka pierdykła grzebieniem powiedziała, że mam włosy do dupy ( a miałam tylko do ramion! przysięgam!) i sobie poszła. Bo otóż miałam na głowie coś w postaci troszkę tylko nieuczesanych włosów. Żaden tak kołtun. Jakbym przejechała ręką było by luks gładko.
Zmierzając do konkluzji. Marzy mi się irokezik. Tak podgolone prawie na zapałkę boczki i reszta dęba, malutki taki. Ale wiem, że to nie dla mnie. Nie będą stały.
Jeż? Jakoś nie bardzo.
Długie? Jak sobie pomyślę o zapuszczaniu, okresie przechodnim, kitce, kokach, gumkach, spinkach, to mi się płakać chce.
Do ramion? Tak, ale to też dopuszczanie do określonej długości. I to też wiąże się z rozpaczą, kiedy będę patrzeć w lustro.
Na dodatek, kiedy sformułowałam do wszechświata swoje zamiary, spojrzałam w lustro i rozpłynęłam się nad moimi kudłami, bo się tak ładnie ułożyły...
I co ja mam zrobić?
Ponadto mam czapeczkę z daszkiem, którą uwielbiam z różnych względów, ale do niej albo kiteczka, albo łyso z boku...
Ratunku!!!!!
Idę zmyć farbę.


Na dziś:
The Cranberies - Zombie