[49] Dzień jak..

co dzień. Chciałoby się rzec. Ale nie mogę. No nie mogę.
Obudziłam się dziś przed budzikiem. Patrzę za okno: szaro. Se pomyślałam, że cóż, jesień. Za chwilę wstałam i okazało się, ze mokro.
Nic to. Zwaliłam z łóżka Młodego, Kudłata ma na później, więc niech sobie pośpi. Idę po chleb.
Mży. Luzik.
Idziemy sobie z Młodym do szkoły. Już regularnie pada. Nie wzrusza mnie to, a i Młody leci, podskakując i śpiewając sobie tylko znany szlagier Kap, kap, chlap, chlap. Przyjrzałam się tym tłumom gnającym w deszczu do szkoły i nikt się tak dobrze nie bawił, jak my. Ale za chwilę wszystko miało się zmienić...
Wracam sobie do domu. Idę w tym deszczu. Nic, że kurtka jakby przemakalna i już czuję, że wszystko mokre mam. Nic to. Ale tuż za szkołą i ja zaczęłam nucić piosenkę. Słowa mniej więcej szły tak: ch*j, co za ch*j, k*rwa uważaj! (to zapewne refren był, bo się powtarzał często). Bo ciul, że deszcz, ciul, że mokra, ale kierowcy mają w dupie, że idzie sobie człowiek chodnikiem, jeszcze z dala od ulicy, bo przecież może chlapnąć. Mam ochotę narobić kiedyś zdjęć i wysłać do odpowiedniego organu oraz wystąpić o odszkodowanie. Sama jestem kierowcą, co prawda obecnie bez rumaka, ale zasady savoir vivre drogowego znam. I do głowy nie przyszłoby mi stanąć w zawody, kto więcej ludzi obleje.
Owszem, przyznaję, lubię wjeżdżać w kałuże, ale w miejscach, gdzie chodnika nie ma i nikogo nie ochlapię.
Tak więc wróciłam do domu, przebrałam się CAŁA, bo nie wiem czemu majtki też były mokre.


Na dziś:
Status Quo - In the Army Now