[43] Bezdzietni

Najpierw dostałam wiadomość ze zdjęciem 3 miesięcznego synka mojej przyjaciółki z informacją,  że szkrab jedzie do domu. Pierwszy raz. Jedzie do domu, który od teraz będzie jego domem, a moja przyjaciółka i jej mąż, będą rodzicami. To syn adopcyjny. Popłakałam się z jej szczęścia, a kiedy odebrała telefon, marudzący mały uśmiechnął się. 

Rozumiem szczęście B.

Mam też koleżankę, która rękami i nogami zapiera się przed posiadaniem dziecka i nie chce sprawdzać, czy aby jej się nie zmieni, kiedy zajdzie w ciążę i urodzi. Nie pomogły namowy partnera, który bardzo dziecko mieć chce, ani też obietnice, że się nim zajmie, łącznie z tacierzyńskim i że zapewni dziecku i matce wszystko. 

Oboje rozumiem. 

Mam inną koleżankę, która uwielbia permanentny stan ciążowy i ma go od 12 lat, i zdaje się, że pięciu chłopaków plus mąż nie zniechęciło jej do kolejnych prób urodzenia córeczki. Są spokojnymi, normalnymi rodzicami i wszyscy są szczęśliwi.

Rozumiem ich.

Rozumiem walkę o posiadanie dziecka i walkę o nieposiadanie. 

Przeczytałam ten artykuł. Napisano o mojej ulubionej dziennikarce, Grażynie Torbickiej. I o Marii Czubaszek. Ludzie komentujący doniesienia mediów na ten temat dociekają dlaczego i osądzają.  

Ostatnio pisałam o nietolerancji. To jej kolejny przykład. Jest tak samo bolesna jak inne. Tak samo godzi w prawo człowieka do życia według własnego planu. Bo większość ma dzieci, to wszyscy powinni je kochać i mieć. A co jeśli ktoś nie chce? Sama byłam głupia i próbowałam przekonywać koleżankę, która nie chce mieć dzieci, że są takie fajne. I że jej się zmieni. Głupia ja! Ale ponieważ mam w zwyczaju, w tym przypadku trochę nie w tej kolejności, przemyśleć pewne sprawy przestałam i przeprosiłam ją za to. Bo co ja mogę wiedzieć o tym, co ona czuje? Może to durnowate porównanie, ale ja nienawidzę tłustego w mięsie. Rośnie mi jak trafię na coś takiego i po jedzeniu. Nikt mnie nie przekona, że pyszne. Tak ona mieć dzieci nie zamierza. I nie jest to kwestia kariery, wygodnictwa, straty figury. Chodzi o jej uczucia. Rzecz najważniejszą, o której zdaje się zapominać cała rzesza ludzi krytykujących innych.

Mam dwoje dzieci. Kocham je nad życie i nie pamiętam już jak to było przed. Nie wyobrażam sobie życia bez nich. Ja je kocham. Ale ona nie musi. Daję jej prawo...Nie! Nie mam takiej mocy, żeby dawać komuś prawo. Uznaję z pokorą jej prawo do niekochania dzieci.

I tak samo nikt inny nie ma prawa oceniać ani Grażyny Torbickiej, ani Marii Czubaszek, ani żadnej innej kobiety, która deklaruje swoją niechęć do posiadania dzieci. To ich wybór. Nigdy nie będzie nasz. 

Na dziś:

Skowyt - Ona jest nazi.

Powinnam ten utwór polecić przy nietolerancji. Bo dotyczy tematu.