[35] Straty

Czasem mam wrażenie, że coś mi ucieka. Wyślizguje się z rąk mimo, że wydaje mi się, że trzymam mocno. Coś co wydaje się być stabilne, wcale takie nie jest, a co rozchwiane - przetrzymuje najgorsze sztormy. Zastanawiam się jak to się dzieje. Tam, gdzie powinno być szerokie przejście natrafiam na mur. A tam gdzie mogłabym się oprzeć na czymś stabilnym - spotykam przepaść.
Czy to tylko wyobrażenia? Stwarzane iluzje? Coś, czego kurczowo się trzymamy, bo wydaje się nam, że dzięki temu przetrwamy?
Tyle razy zawiodłam się na takiej stabilności.  Poleciałam na twarz, bo nie było ramienia na którym mogłam oprzeć głowę, kiedy było mi źle. Blizny zostają. Głębokie.
A to wszystko w imię paradoksu.
Nie grała samodzielność z samodzielnością. Albo może raczej nauczona samodzielności, nie potrafię być neurotyczną blondynką (tu z góry przepraszam wszystkie blondynki za ten stereotyp, bo choć nie kwalifikuję ludzi po kolorze, jakimkolwiek, nawet różowym, którego pasjami nienawidzę, tak słowo to oddaje dramatyzm sytuacji :)). Za to nauczyłam się sztuczki. Balansowania. Na krawędzi. Tak, żeby nie spaść ponownie. Pewnie jeszcze nie raz zlecę. Nie raz rozbiję się o mur. I nie raz wymknie mi się z rąk coś ważnego.
Nie żałuję niczego. Ani tego, że potrafię wiele rzeczy zrobić. Ani tego, że umiem wszystko załatwić, chociaż czasami zżera mnie trema, strach i wątpliwości. Ani tego, że zawiodłam się tyle razy. Ani tych szram na duszy.
Nie narzekam. Nie będę się skarżyć. Ja po prostu nie potrafię.

Na dziś:
Eminem - Lose Yourself

No cóż. Jego też lubię. Podtrzymał mnie w pionie, kiedy życie zaczęło mi się walić. Oczywiście jego muzyka.